به گزارش خبرآنلاین، به نقل از گجت‌نیوز، هرچند هر دو مدل بمب‌افکن B-1 و B-2، اجزای حیاتی ناوگان هوایی راهبردی آمریکا محسوب می‌شوند، اما مقایسه بمب‌افکن‌های بی ۱ و بی ۲ نشان می‌دهد که این دو هواپیما تفاوت‌های بنیادینی در قابلیت‌ها و ماموریت‌های خود دارند.
B-1B لنسر که از سال ۱۹۸۸ عملیاتی شده، ستون فقرات نیروی بمب‌افکن دوربرد آمریکا است. این هواپیما با بال‌های متغیر و موتورهای توربوفن پس‌سوز، به سرعتی بیش از ۱.۲ ماخ (بیش از ۱,۴۵۰ کیلومتر بر ساعت در سطح دریا) و سقف پرواز ۹,۱۴۴ متر (۳۰,۰۰۰ فوت) دست می‌یابد. ظرفیت حمل ۳۴,۰۱۹ کیلوگرم (۷۵,۰۰۰ پوند) مهمات، آن را به پرظرفیت‌ترین بمب‌افکن جت استراتژیک آمریکا تبدیل کرده است. برد آن با سوخت‌گیری هوایی نامحدود بوده و نیروی هوایی آمریکا ۴۵ فروند B-1B فعال دارد. این بمب‌افکن فاقد قابلیت پنهان‌کاری است و عمدتا در مناطق دارای برتری هوایی به کار می‌رود.
در مقابل، B-2 اسپریت، که از سال ۱۹۹۳ معرفی شد، اولین بمب‌افکن استراتژیک پنهان‌کار جهان است. این هواپیما برای تحویل مخفیانه مهمات به اهداف دوربرد، خصوصا در شرایط فقدان برتری هوایی آمریکا، طراحی شده. B-2 قادر به حمل ۱۸,۱۴۴ کیلوگرم (۴۰,۰۰۰ پوند) مهمات با تنها دو نفر خدمه است. سقف پرواز آن تا ۱۵,۲۴۰ متر (۵۰,۰۰۰ فوت) می‌رسد و برد آن نیز با سوخت‌گیری هوایی نامحدود است. ناوگان آمریکا ۱۹ فروند B-2 اسپریت عملیاتی دارد.
اصلی‌ترین تفاوت بمب‌افکن‌های B-1 و B-2 در قابلیت پنهان‌کاری است؛ B-2 کاملا پنهان‌کار است، اما B-1B این ویژگی را ندارد. این موضوع کاربرد تاکتیکی و نظامی آن‌ها را متمایز می‌کند: B-2 برای عملیات پنهان در مناطق پرخطر و B-1B برای ماموریت‌های حمل بار سنگین در مناطق امن‌تر یا با برتری هوایی آمریکا. از نظر ظرفیت حمل بار، B-1B به‌طور قابل توجهی از B-2 بیشتر است.
5858
